با نزدیک‌شدن فصل زمستان، دوباره سایه‌ی سنگین دود و آلودگی بر شهرهای افغانستان فرو می‌افتد.
برنامه اسکان بشر سازمان ملل هشدار داده است که کیفیت هوا در کابل و دیگر شهرها به مرحله‌ی بحرانی رسیده است.
اما این فقط دود زغال‌سنگ و پلاستیک نیست که آسمان را تیره می‌کند؛ بی‌توجهی، فقر سوخت پاک و نبود مدیریت شهری است که هر سال نفس میلیون‌ها انسان را می‌گیرد.
در شهری که زیرساخت‌ها فرسوده، حمل‌ونقل بی‌سامان و انرژی پاک دست‌نیافتنی است، مردم ناچار هستند برای زنده ماندن، محیط زیست خود را قربانی کنند.
بحران آلودگی هوا فقط یک مسئله‌ی محیطی نیست؛ مسئله‌ی عدالت اجتماعی است.
حق نفس‌کشیدن در هوای پاک، حقی انسانی است که سال‌هاست از شهروندان افغانستان دریغ شده است.
