در تاریخ معاصر افغانستان، اندک سیاستمدارانی بودهاند که فراتر از شعار، نقشهی عملی برای تحول ملی ترسیم کرده باشند.
شهید سید مصطفی کاظمی از همان نسل نادر بود — سیاستمداری با نگاه راهبردی، مردممحور و باورمند به ظرفیتهای بومی افغانستان.
او کشور را نه بهعنوان جغرافیا، که بهمثابه یک نظام زنده اجتماعی و فرهنگی میدید؛ نظامی که تنها با تفکر درازمدت و اصلاح ساختاری میتواند به ثبات برسد.
کاظمی میدانست اقتدار ملی از بیرون نمیآید، از درون جامعه میجوشد.
در هر جایگاهی که بود — چه در دولت، چه در پارلمان — صداقت، عدالت و مردمگراییاش الهامبخش ماند.
امروز، نبود او یادآور خلأ یک رهبر استراتژیست است؛ رهبری که بهجای تفرقه، از وحدت و همگرایی سخن گفت.
میراث او پیامی روشن دارد:
تحول، بدون تفکر ملی و پیوند با مردم، ممکن نیست.
افغانستان امروز، بیش از هر زمان دیگری به کاظمیهایی نیاز دارد که با اندیشه بلند و عمل صادقانه، راه نجات را نشان دهند.




