در شبانه روز گذشته، کامل اینترنت، افغانستان تجربه‌ای بی‌سابقه از «تاریکی دیجیتال» را پشت سر گذاشت. قطع سراسری خدمات، نه‌تنها پیوند میلیون‌ها شهروند با جهان را گسست، بلکه ضربه‌های عمیقی بر زندگی اجتماعی و اقتصادی کشور وارد کرد.
بانک‌ها و سیستم‌های مالی فلج شدند، پروازها لغو یا مختل گردید، آموزش آنلاین و ارتباطات کاری متوقف شد و خانواده‌ها در بی‌خبری مطلق از وضعیت عزیزانشان فرو رفتند. این خاموشی، افزون بر زیان اقتصادی، جامعه را در انزوای شدید اطلاعاتی قرار داد؛ وضعیتی که بسیاری آن را ابزاری برای کنترل ایدئولوژیک طالبان می‌دانند.
هرچند با وصل دوباره اینترنت در کابل، هرات، ننگرهار، جوزجان، بادغیس، نیمروز و قندهار روزنه‌ای از امید گشوده شد، اما تجربه اخیر نشان داد که افغانستان با خطر «زندان دیجیتال» روبه‌رو است؛ جایی که دسترسی به اطلاعات می‌تواند به ابزاری سیاسی بدل شود. این بحران، یادآور این حقیقت است که قطع ارتباطات، تنها یک اختلال فنی نیست، بلکه زنجیره‌ای از پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و روانی را به‌دنبال دارد؛ و پرسش اصلی همچنان باقی است: آیا این خاموشی‌ها به سیاستی تکرارشونده و پایدار بدل خواهند شد؟